Geweld, uitsluiting en discriminatie
Saïd kwam uit Utrecht waar hij opgroeide op Kanaleneiland, een wijk in het westen van de stad. In mei 2020 overleed hij aan de gevolgen van epilepsie. Een aantal jaren eerder werd hij in elkaar geslagen en sinds dat moment leed hij aan zware epilepsie.
Saïd over zijn coming-out: ‘Op m’n zestiende werd ik voor het eerst echt verliefd. Op m’n buurjongen. Vanaf toen heb ik op internet gezocht: daar vond ik herkenning, jongens zoals ik. Maar geen Marokkaanse jongens. Die waren heel moeilijk te vinden. Ik dacht wel eens dat ik de enige Marokkaan was. Pas later kwam ik er achter dat het er veel meer zijn. In mijn omgeving werd er nooit over gesproken, maar je weet dat gewoon. Man en man, dat is fout. Waarom, dat weet ik niet. Op de basisschool werd er helemaal niets over homoseksualiteit uitgelegd. Bij biologie op de middelbare school wel een beetje, maar niet echt. Ik werd gepest en in elkaar geslagen. De jongens die dat deden, waren mijn vrienden, totdat ze erachter kwamen dat ik homo was’.
Saïd is later verhuisd naar Amsterdam. Daar voelde hij zich vrijer en kon hij meer zijn eigen leven leiden, een baan vinden als verpleegkundige, maar, zoals hij zelf zegt: ‘De vernederingen zijn me altijd blijven achtervolgen De klappen, het slaan, dat is allemaal over gegaan. De vernedering neem je met je mee. Ik ben heel wantrouwend naar mensen op straat. Als mensen lachen, denk ik dat ze me uitlachen.’
Door geweld kreeg hij epileptische aanvallen die hem uiteindelijk het leven kostten. De aanleiding van het geweld was zijn homo-zijn. Zinloos geweld met een fatale afloop. Hij was pas 30.
Ruard Ganzevoort
Saïd Zankoua en Beppie
Een leven lang verstoten, verguisd en in elkaar geslagen
Artikel in het Parool naar aanleiding van de dood van Saïd Zankoua, 20 mei 2020.